Smolary

[Infi]

Przy samym lesie, pokrywającym dolne partie Wichrowych Szczytów, piętnaście mil na północny wschód od Nalinu, znajdowała się mała, obskurna wioska - Smolary, osada, jak sama nazwa wskazuje smolarzy i drwali, utrzymujących się z handlu wycinanym tu drzewem i pozyskiwaną smołą, a także, w bardzo małych ilościach i ukradkiem, pokątnym handlu niskiej jakości miodem. Właściciel - Ragord Gonalor herbu Czarna Ręka, jeden z pomniejszych rycerzy, służących panu Virnhildowi Hilduunowi, bardzo rzadko tu się pokazywał - nieco częściej przysyłał poborcę, aby pobrać należne sobie dary natury. Nic dziwnego, jako że wioska była zapadłą, brzydką dziurą, jakich mało.

Jedyna droga, do niej prowadząca, wiodła na południe, w bardziej cywilizowane rejony, a i ona była koszmarnej jakości - nierówna, przez większość roku pokryta grubą warstwą błota i okazjonalnie nieprzejezdna. Wozy kupieckie, które z rzadka zapuszczały się aż tu, bardzo często miały problem z dotarciem. Wzdłuż tej wyjątkowo niskiej jakości nici, coraz bardziej niknącej ku końcowi daleko i szeroko rozrzuconych zabudowań, łączącej Smolary z bardziej cywilizowaną częścią świata, skupiły się brudne, małe, krzywe, w całości z bardzo topornie obrobionego drewna domki, tkwiąc jak krzywe zęby po obu jej stronach. Co poniektóre wyglądały odrobinę lepiej od pozostałych - prawdopodobnie były to sadyby tych, których domeną były smętne próby uprawiania wykarczowanej przez drwali ziemi.

Łącznie domków było jedenaście, a liczbę ludności możnaby szacować, łącznie z kobietami, dziećmi i nielicznymi starymi, na siedemdziesiąt osób - wioska była więc zaskakująco duża, jak na tak smętną, zabitą dechami dziurę bez perspektyw. Nie było tu karczmy ani niczego, co spełniałoby podobną rolę - mieszkańcy to lud mrukliwy, ponury i nieskory do rozmowy. Sołtysował wsi najbardziej doświadczony i utytułowany z drwali - czarnobrody Pograzd.

[Kewc]

Kewc na początku słysząc imię ukochanej wytrzeszczył oczy przerażony że stało się coś poważnego. Czyżby wioskę napadli albo co innego. Od dawna nie był tak spanikowany. Znacznie bardziej niż gdyby chodziło tylko o niego samego.
Jak się okazało ktoś ich podpatrzył, cóż wyglądało na to że sytuacja nie była tak prosta. Romans łowcy napotkał poważny opór. Dokładnie tak jak się swoją drogą spodziewał młodzik. Wysłuchał Ragorda do końca. Gdy ten się zbliżył i zmierzył go wzrokiem ten nie uląkł się i po chwili powiedział. - Panie, tylko że właśnie ja chciałbym tu zostać. Wnet kiedy się obejrzałem zapragnąłem osiąść tu. Sprawka Tidany to jest lecz o niczym innym nie marze lecz o zamieszkaniu tutaj z nią.
Zaiste teraz może to być trudne, wszak wcześniej z jej ojcem powinienem rozmówić się wcześniej. Przysięgam we łbie mi nie żadne bałamucenie lecz potrzeba serca. chłopak westchnął - Teraz zaś tym bardziej wszak nie mogę opuścić jej kędy tyle problemów sprawiłem. Muszę zjeść com nawarzył, kędy da mi waszmość taką szansę. - Patrzył z determinacją. Nie wiedział co może go czekać ale nie zamierzał poddawać się tak łatwo. Cóż zdawało się że miłośc opętała go już do reszty. Będzie z nią lub umrze dążąc do tego celu.

[Kerreos]

MG:
Słysząc słowa Kewca, marsowe oblicze mężczyzny z miejsca złagodniało. Pokiwał kilka razy głową, tak jakby zgadzał się z czyimiś argumentami, po czym z wolna rzekł:

- Dobra, młody. Byliśmy poza wioską już kawałek czasu, a moi ludzie w niewielkim stopniu zdradzili mi nastroje wśród ludu, bo nie mogli być tam zbyt długo. Oczywiście nie spodziewam się jakichś szaleństw, bo i Smolary to raczej spokojne miejsce, ale, co mogę powiedzieć... wybrałeś sobie lubą, która ma dość zaborczego tatusia. A jako że ma posłuch, atmosfera może być nieco gęsta - odchrząknął. - Tedy mocno zalecam, żebyś się tak nie spieszył do dziewczyny i wyruszył z nami, to wszystkie możliwe nieporozumienia zduszę w zarodku osobiście. Ostatnie, czego mi brakuje, to samosąd w tak głupich czasach - splunął. - Ruszamy jutro skoro świt, więc jeśli się zgadzasz, zalecam wypocząć i na spokojnie uszykować się do drogi, chłopcze.